Кокаїновий диктатор

Генерал Августо Піночет здійснив військовий переворот і запровадив у Чилі криваву військову диктатуру. Він занурив власну країну в пекло, організував терористичні замахи на трьох континентах і, користуючись нагодою, збагатив свою родину на експорті наркотиків до США та Європи. З нагоди 47-ої річниці путчу варто згадати відомі факти про цього злочинця. До сьогодні кількість жертв військового режиму невідома. Говорять про 2095 вбитих та 1102 зниклих безвісти. Чилійська національна комісія у справах політичних в’язнів та тортур, яку очолював єпископ Сергіо Валех, опублікувала в 2004 році доповідь, за якою 23 856 чоловіків та 3 399 жінок зазнали репресій або тортур, серед яких — зґвалтування та примус членів родин до участі у стратах. 

Злочини польського збройного підпілля проти цивільних українців у Польщі 1944–1946 років

Політика пам'яті — чи не найбільший камінь спотикання у відносинах України та Польщі. Попередня українська влада не лише загострила їх, але й своїми необачними кроками допомогла польським правоконсерваторам прийти до влади й дискредитувати своїх противників із ліберального табору. Парадоксально, але польська політика пам'яті при цьому досить схожа на українську. Героїзація УПА має свого аналога — культ «проклятих солдатів» (пол. żołnierze wyklęci), що здійснювали насильство проти українського цивільного населення. Публікуємо статтю польського лівого історика Якуба Воронцова про польську частину цього протистояння -— злочини «проклятих солдатів» та політику пам’яті про них.

W obronie kilku faktów

Witam po przerwie. Dziś dowiecie się jak Leszek Żebrowski chciał się ze mnie pośmiać ale sam się wsadził na minę, a także... co ma wspólnego Indonezja z Leszkiem Żebrowskim i żydowskimi partyzantami Aby Kownera.

Znając wielkiego Polaka i myśliciela kiedyś reakcja na mój tekst „W obronie Edwarda Kossoya” musiała nadejść. No i nadeszła. Leszek Żebrowski w swojej ripoście zaczyna od stwierdzenia, że jestem wobec niego złośliwy. Polecam w związku z tym przeczytać dowolną polemikę pana Leszka z kimkolwiek innym. Przekonacie się wtedy, kto naprawdę jest złośliwy. A teraz do rzeczy. Zaznaczam, że odnoszę się tylko do kwestii historycznych. Fani Żebrowskiego dekonspirują mnie jako jawnego agenta Międzynarodówki Komunistycznej. Mam nadzieję, że nie złapią teraz zadyszki. Na postawiony przeze mnie zarzut, że Leszek Żebrowski nie jest w stanie wskazać konkretnych nazwisk Żydów w powstańczych oddziałach NSZ walczących pod własnymi nazwiskami, postanowił odpowiedzieć przykładami. Zrobiło się więc ciekawie.

W obronie Edwarda Kossoya

Tekst Leszka Żebrowskiego do którego dziś się odnoszę powstał 10 lat temu, jednak wraca i jest często przywoływany przez autora oraz jego fanów. Artykuł miał cel sprostować tezy wygłoszone przez Edwarda Kossoya na temat udziału Żydów w powstaniu warszawskim. W praktyce stał się wpisem pełnym pomówień i fałszerstw, których obiektem stał się nieżyjący już prawnik, a także niektórzy uczestnicy powstania.

Tekst Edwarda Kossoya o Żydach w powstaniu ukazał się w 2004 roku¹, odpowiedź Leszka Żebrowskiego nastąpiła cztery lata później². Już w pierwszym zdaniu Żebrowski zaczyna od ironizowania na temat Kossoya: „91-letni emerytowany prawnik mieszkający w Szwajcarii, podjął się bardzo niewdzięcznego tematu: liczenia Żydów. Zapewne w innym przypadku (dla jasności: gdyby autor był inny) byłoby to naganne i uznane za „antysemickie” (np. „Żydzi w UB”). Dalej pisze: podjął się tego nieprofesjonalista – sędziwy prawnik, który zbił majątek w sprawach odszkodowawczych za holokaust”. Zachowałem oczywiście pisownię oryginalną.

Białowieża: Głaz na cześć ofiar publicznych egzekucji

W centralnym punkcie Białowieży, tuż obok cerkwii znajduje się niezwykłe miejsce. Pomnik poległym za wolność. Odbyło się tu 10 publicznych egzekucji, zamordowano od 90 do 129 osób. Zdaniem lokalnego historyka, Waldemara Monkiewicza zginęło tam m.in. pięć osób niepełnoletnich i 15 kobiet.

Pierwszymi ofiarami, straconymi 12 sierpnia 1942 roku byli trzydziestoletni Konstanty i Lidia Barmutowie. Rodzice dwójki małych córek mieszkający w jednym z dwóch wagonów przy stacji kolejek leśnych w Nieznanym Borze. Oboje udzielali pomocy działającym w okolicy radzieckim partyzantom. Zginęli razem, a ich ciała wisiały na widoku publicznym jeszcze przez kilka dni.

Więźniarki gorszego sortu

Było i nie ma – tak kilka lat temu skomentowała tę sprawę pewna blogerka. W Jaworze stoi zamek, który w okresie okupacji służył za więzienie. Przetrzymywano w nim ok. 1000 kobiet zaangażowanych w konspirację. Było to przeważnie członkinie francuskiego ruchu oporu. Po wojnie postawiono im pomnik z tablicą informacyjną po polsku i po francusku: „W tym miejscu było ciężkie więzienie, w którym cierpiały i umierały za wolność, sprawiedliwość i pokój kobiety francuskie”.

Z nieznanych powodów, tablicę przeniesiono na ścianę zamku, żeby po jakimś czasie powiesić w jej miejsce nową, o treści następującej: „Pamięci ofiar hitlerowskich Niemiec oraz żołnierzom wyklętym, którzy za wolną Polskę cierpieli i ginęli z rąk stalinowskich oprawców w więzieniu na zamku piastowskim”.

Syjonizm, corbynizm i antysemityzm

Brytyjscy Żydzi należeli do niewielkiej części europejskiej społeczności żydowskiej, która uniknęła Holocaustu. Wielu miało jednak krewnych na kontynencie, a Zagłada wywarła wielki wpływ na ich psychikę i postawy.

Labour Party była ugrupowaniem, w którym niewielka grupa żydowskich polityków czuła się „u siebie”. Przez brytyjski parlament przewinęło się w latach 60. prawie 40 polityków pochodzenia żydowskiego. W okresie powojennym przeszli oni ewolucję światopoglądową w kwestii stosunku do emigracji do Palestyny. Wielu lewicowych Żydów stało się po wojnie radykalnymi syjonistami nawołującymi lewicę do pomocy w realizacji projektu budowy nowego społeczeństwa na Bliskim Wschodzie. Do Palestyny emigrowali również socjaliści, komuniści czy ortodoksi, którzy opowiadali się przeciwko ideologii syjonistycznej.