Białowieża: Głaz na cześć ofiar publicznych egzekucji

W centralnym punkcie Białowieży, tuż obok cerkwii znajduje się niezwykłe miejsce. Pomnik poległym za wolność. Odbyło się tu 10 publicznych egzekucji, zamordowano od 90 do 129 osób. Zdaniem lokalnego historyka, Waldemara Monkiewicza zginęło tam m.in. pięć osób niepełnoletnich i 15 kobiet.

Pierwszymi ofiarami, straconymi 12 sierpnia 1942 roku byli trzydziestoletni Konstanty i Lidia Barmutowie. Rodzice dwójki małych córek mieszkający w jednym z dwóch wagonów przy stacji kolejek leśnych w Nieznanym Borze. Oboje udzielali pomocy działającym w okolicy radzieckim partyzantom. Zginęli razem, a ich ciała wisiały na widoku publicznym jeszcze przez kilka dni.

Więźniarki gorszego sortu

Było i nie ma – tak kilka lat temu skomentowała tę sprawę pewna blogerka. W Jaworze stoi zamek, który w okresie okupacji służył za więzienie. Przetrzymywano w nim ok. 1000 kobiet zaangażowanych w konspirację. Było to przeważnie członkinie francuskiego ruchu oporu. Po wojnie postawiono im pomnik z tablicą informacyjną po polsku i po francusku: „W tym miejscu było ciężkie więzienie, w którym cierpiały i umierały za wolność, sprawiedliwość i pokój kobiety francuskie”.

Z nieznanych powodów, tablicę przeniesiono na ścianę zamku, żeby po jakimś czasie powiesić w jej miejsce nową, o treści następującej: „Pamięci ofiar hitlerowskich Niemiec oraz żołnierzom wyklętym, którzy za wolną Polskę cierpieli i ginęli z rąk stalinowskich oprawców w więzieniu na zamku piastowskim”.

Syjonizm, corbynizm i antysemityzm

Brytyjscy Żydzi należeli do niewielkiej części europejskiej społeczności żydowskiej, która uniknęła Holocaustu. Wielu miało jednak krewnych na kontynencie, a Zagłada wywarła wielki wpływ na ich psychikę i postawy.

Labour Party była ugrupowaniem, w którym niewielka grupa żydowskich polityków czuła się „u siebie”. Przez brytyjski parlament przewinęło się w latach 60. prawie 40 polityków pochodzenia żydowskiego. W okresie powojennym przeszli oni ewolucję światopoglądową w kwestii stosunku do emigracji do Palestyny. Wielu lewicowych Żydów stało się po wojnie radykalnymi syjonistami nawołującymi lewicę do pomocy w realizacji projektu budowy nowego społeczeństwa na Bliskim Wschodzie. Do Palestyny emigrowali również socjaliści, komuniści czy ortodoksi, którzy opowiadali się przeciwko ideologii syjonistycznej.

NSZ w oczach elity polskiego podziemia

Wybuch II wojny światowej był godziną próby nie tylko dla wszystkich Polaków, ale i dla wszystkich środowisk politycznych międzywojennej Polski. W pierwszej fazie okupacji powstało mnóstwo organizacji konspiracyjnych, z których najważniejsze zjednoczyły się pod sztandarem Armii Krajowej, będącej częścią składową Polskich Sił Zbrojnych (PSZ) podległych naczelnemu wodzowi – najwyższemu funkcyjnemu wojska powoływanemu na czas wojny. Zarówno PSZ, jak i AK były formacjami stricte wojskowymi, podległymi strukturom rządowym, wspieranymi przez różne partie polityczne. Natomiast Narodowe Siły Zbrojne były równoległymi wobec nich strukturami wojskowymi podlegającymi organizacji politycznej, której wizja państwa miała charakter monopartyjny i narodowo-katolicki.

Ekspert z IPN na punk rockowym forum

Wczoraj TokFM poinformował, że dr Adam Puławski z lubelskiego IPN który od kilkunastu lat bada tematykę żydowską ma zostać odsunięty od badań. W jego obronie stanęło ogromne grono historyków polskich i zagranicznych. TokFM donosi, że na stanowisku ma go zastąpić… dr Rafał Drabik.

- To jest zasmucające. Na miejsce Adama Puławskiego szykowany jest pracownik IPN, który nie ma większego dorobku historycznego, naukowego; radykał, który jest związany ze środowiskami skrajnie prawicowymi. Mam nadzieję, że jednak do tego nie dojdzie - stwierdził prof. Libionka. Rafał Drabik przewija się mnie i nie tylko mnie w różnych publikacjach, artykułach prasowych i awanturach na portalu społecznościowym. „Drabik jest moim odkryciem roku” - powiedział mi w prywatnej wymianie zdań historyk zajmujący się tematyką ukraińską. Nie dociekałem co miał na myśli, ale to jego rozumowania opisał w swojej książce dr Mariusz Zajączkowski. Tutaj pozwolę sobie na cytat. Dotyczy zbrodni w Wierzchowinach w czerwcu 1945.